Symbolic Gids Uw bron van informatie op uw persoonlijke ontdekkingsreis
Er is een tijd en plaats voor controle, maar als we ons leven erdoor laten leiden, raken we op ’t laatst volkomen verstard. De figuur zit gevangen tussen de hoeken van de piramidevormen om hem heen. Het licht wordt sprankelend weerkaatst door zijn glimmende oppervlakken, maar dringt niet tot hem door. Het lijkt wel alsof hij bijna gemummificeerd is binnen deze structuur die hij rondom zichzelf heeft opgebouwd. Zijn vuisten zijn gebald en hij heelt een starre, lege, bijna nietsziende blik. Zijn onderlichaam onder tafel is de punt van een mes, een snijkant die verdeelt en scheidt. Zijn wereld is geordend en volmaakt, maar leeft niet – hij kan er geen spontaniteit of kwetsbaarheid in toelaten.
Het beeld van de Heer van Wolken is een herinnering om eens diep adem te halen, je das los te maken en je gemak ervan te nemen. Als er fouten worden gemaakt is dat oké’. Als de zaken een beetje uit de hand lopen, is dat misschien net wat we nodig hadden, Het leven heeft veel meer te bieden dan ‘alles in de hand’ te hebben.
Mensen die zichzelf onder controle hebben zijn altijd nerveus, want de onrust verschuilt zich diep van binnen. Als je geen controle hebt, stroomt, leeft, dan ben je niet nerveus. Er is geen sprake van nervositeit het gebeurt zoals het gebeurt. Je hebt geen verwachtingen van de toekomst, je acteert niet. Waarom zou je dan nerveus zijn?
Om dat denken onder controle te houden moet je zo koud en star zijn dat je de levensenergie uit je lichaarn en ledematen weert. Als je de energie laat stromen komt alles wat je hebt verdrongen aan de oppervlakte. Daarom hebben mensen geleerd zich kil te gedragen, anderen aan te raken zonder ze aan te raken, anderen te zien zonder ze te zien. Ze leven bij de gratie van clichés: ‘Hallo, hoe gaat het?’ Niemand meent wat hij zegt. Ze zeggen het alleen om een echte ontmoeting tussen twee mensen te vermijden. Ze kijken elkaar niet in de ogen, houden elkaars hand niet vast, proberen niet elkaars energie te voelen, laten de ander niet in zich toe – doodsbang, ze redden ’t net, koud en doods, als in een dwangbuis.
(Uit: Dang dang doko dang, hoofdstuk 5)
