Symbolic Gids Uw bron van informatie op uw persoonlijke ontdekkingsreis
Je relatie zit op een dood spoor. Jullie wisselen geen gevoelens meer uit. Je spant je in om jullie liefde opnieuw te beleven, maar juist daardoor doet het des te meer pijn als je moet vaststellen dat je relatie helemaal vast zit. Wat ooit een bron van vreugde, lust en inspiratie was, is nu een brok ijs. Je probeert verbitterd je standpunt te verdedigen, maar moet steeds weer vaststellen dat je partner je eenvoudigweg helemaal niet begrijpt. Jullie hebben je in je eigen positie ingegraven en zijn niet bereid ook maar een duimbreed toe te geven. Wat zou je nog kunnen doen om de vastgelopen situatie weer in beweging te krijgen? Je zult allereerst moeten erkennen dat je hulpeloos bent. Iedere vorm van verzet en strijd leidt ertoe dat je nog dieper wegzinkt, zoals iemand die in drijfzand wegzakt zijn ondergang door zijn heftige bewegingen alleen maar versnelt. De hulpeloosheid waarmee je nu te maken hebt, is existentieel van aard, dat wil zeggen, je hebt met een grondbeginsel van het menselijke bestaan van doen. Je bent volslagen hulpeloos op deze wereld gekomen en was de eerste maanden en jaren afhankelijk van de verzorgende liefde van je ouders. Later heb je geprobeerd een gevoel van zelfstandigheid te ontwikkelen. Je hebt talloze strategieën om jezelf hoop in te blazen bedacht en beproefd. Kijk je nu echter vanuit een hoger gezichtspunt naar jezelf, dan zie je dat je nog steeds een onbeduidend deeltje bent – geheel onderworpen aan het onmetelijke, enorme kosmische gebeuren. Je erkent in alle deemoed dat je bestaan op een principiële manier van het Grote Geheel afhangt.
De Gehangene attendeert je erop dat je nu zou kunnen stoten op zulke ervaringen van existentiële hulpeloosheid. Het accepteren ervan houdt helemaal geen verband met een of andere vorm van trotse afstandelijkheid. Evenmin wordt in deze situatie van je verwacht dat je de rol gaat spelen van de eenzame, onbegrepen held, die zich dapper van de ruwe werkelijkheid afwendt. Om je oorspronkelijke hulpeloosheid te kunnen accepteren hoef je je niet weer klein te maken, noch jezelf te veroordelen. Het gaat veeleer om een innerlijke houding, om het accepteren van je innerlijke en uiterlijke realiteit zoals deze zich momenteel aan je voordoet. Pas als je bereid bent je te openen voor dat wat bestaat – los van de vraag of dat je nu bevalt of niet, of dat je het begrijpt of niet – zul je ook de nieuwe ervaringen die je worden aangeboden begrijpen en accepteren. Laat alles eens rusten, laat de wereld een tijdje zonder jou ronddraaien…, je zult zien dat het leven zelfstandig en zonder jouw inmenging op een wonderlijke manier voortgaat. Je kunt nu juist niets anders doen dan je te onderwerpen aan de wil van het Geheel en je ermee vertrouwd te maken. Het accepteren van je hulpeloosheid kan resulteren in een diepgaande ervaring van geborgenheid en verbondenheid.
