Vrienden voor het leven

Toen ik in de eerste klas zat van de middelbare, zag ik een jongen van mijn klas naar huis lopen met al zijn boeken. Kyle was de naam. Ik vroeg me af waarom hij al die boeken mee naar huis nam. Ik dacht bij mezelf: “Vast weer zo’n nerd.” Ik had een druk weekend gepland, zaterdag avond een feest en zondag zou ik gaan voetballen met mijn vrienden. Ik haalde mijn schouders op en liep door. Terwijl ik verder liep, zag ik een groepje jongens aan komen rennen. Ze renden naar Kyle en sloegen hem al zijn boeken uit zijn handen en lieten hem struikelen op de vieze natte grond. Ik zag zijn bril door de lucht vliegen, hij landde een paar meter verder in het gras. Hij keek op en ik zag een trieste blik in zijn ogen. Ik had medelijden met hem en liep op hem af. Ik hielp hem zijn boeken op te rapen en terwijl hij zocht om zijn bril zag ik een traan over zijn wang rollen.
Toen ik de boeken weer aan hem gaf keek ik hem aan en zei tegen hem: “Alsof die jongens niks beters te doen hebben”.
Hij keek me aan en zei: “Hartstikke bedankt”. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht. Dit was één van de glimlachen die echte dankbaarheid uitstraalden. Ik vroeg hem waar hij woonde. Hij bleek bij mij om de hoek te wonen. Hij vertelde me dat hij hiervoor altijd naar een privé school ging. Voorheen zou ik nooit met dat soort mensen omgaan. Kyle en ik hebben de hele terugweg gepraat. Ik tilde zijn boeken en ik vroeg hem of hij zin had om mee te gaan voetballen van het weekend. Hij wilde en in het weekend leerde ik Kyle nog beter kennen. Ik mocht hem echt. En mijn vrienden dachten er net zo over. Maandag, daar was Kyle weer met zijn stapel boeken. Ik sprak hem aan en zei dat hij nog eens gespierd zou worden als hij elke dag die boeken mee zou nemen. Hij moest lachen en ik nam de helft van zijn boeken over. Vier jaar ging er voorbij. Kyle en ik waren de beste vrienden geworden. In het laatste jaar begonnen we te denken aan studeren. Kyle zou na! ar Groningen gaan en ik naar Delft. Ik wist dat we altijd vrienden zouden blijven, ook al gingen we zo ver van elkaar weg. Kyle wilde dokter worden, ik hield het bij Prof-voetballer. Studeren was gewoon niks voor mij. Het eindexamen naderde en Kyle zou tijdens de uitreiking van zijn diploma een speech houden. Ik plaagde hem door te zeggen dat hij een nerd was, maar ik was zo blij dat ik zelf niet op dat podium hoefde te staan. Op de dag van de uitreiking zag ik Kyle. Hij zag er goed uit, zelfs die bril van hem stond hem goed. Er waren dagen dat hij echt geluk uitstraalde, waardoor hij soms meer afspraakjes had dan mij. Soms was ik gewoon jaloers op hem. Vandaag was één van die dagen. Ik kon zien dat hij zenuwachtig was voor de speech. Ik sloeg mijn arm om hem heen en wenste hem succes. Hij keek met aan met zijn dankbare blik, lachte, en zei: “Bedankt.”
Daar stond hij dan. Hij schraapte zijn keel en begon: “Je eindexamen is een periode waarin je mensen bedankt die je hebben geholpen door deze moeilijke tijd heen te komen. Je ouders, broers, zussen, misschien je mentor. Maar het belangrijkste van allemaal: je vrienden. Ik sta hier om jullie te vertellen dat het hebben van een goeie vriend het mooiste is wat je kunt hebben. Ik sta hier om jullie te vertellen dat er niets mooiers is dan iets te kunnen betekenen voor een ander. Ik zal jullie een verhaal vertellen.” Ik keek met ongeloof naar Kyle toen hij begon te vertellen over onze eerste ontmoeting. Hij wilde die week zelfmoord plegen. Hij vertelde dat hij zijn schoolkluis had leeggehaald, zodat zijn moeder later niet al die boeken naar huis hoefde te dragen. Kyle keek me diep in mijn ogen aan en liet een kleine glimlach zien, “Gelukkig leef ik nog”.
Nadat Kyle zijn verhaal had gehouden over dat ene moment in zijn leven hoorde ik het publiek emotioneel zuchten. Ik zag zijn vader en moeder diezelfde dankbare blik zoals Kyle die had naar mij toe werpen. Nu pas realiseerde ik me wat ik had betekent voor Kyle.
Onderschat nooit de kracht van een actie. Met een klein gebaar kun je iemands leven veranderen. In voor- en tegenspoed. Op de een of andere manier zijn we altijd met elkaar verbonden!

Ook jij kan er op elk moment voor kiezen om er te zijn voor anderen. ‘Geven’ en ‘delen’ zijn waarden die tot de natuur van de mensheid behoren. Dit gebaar is essentieel om vanuit ons wezen een bijdrage te leveren aan onze omgeving om vandaaruit samen een Duurzame Wereld te creëren – ieder op zijn creatieve manier.