Home => Spiritualiteit & Nieuwe tijd => Paranormaal => Persoonlijke verhalen - ervaringen => Mijn bijzondere, spirituele Papa ….

Mijn bijzondere, spirituele Papa ….


Hoe belangrijk kan een vader voor zijn dochter zijn? En hoe belangrijk kan je als dochter voor je vader zijn? Ben je als zijn eerstgeborene, net iets meer biezonder voor hem dan je jongere broers en zussen? Ben je, al hoort het om die reden zo zeker niet te zijn, daarom net toch dat ietsje belangrijker? Omdat hij bij jouw geboorte voor het eerst heeft ervaren wat vader zijn betekent en toen ook voor het eerst heeft ervaren, hoe intens de gevoelens bij zijn prille vaderschap konden zijn?Of bepaalt het aantal typisch van hem geërfde genen, hoe belangrijk en betekenisvol je voor hem kan zijn? Of hij voor jou? Datzelfde spleetje in je kin, net zoals je vader het had, dezelfde kleur van haar en ogen, je karakter en persoonlijkheid die zo aanleunen bij die van hem…. Maar allemaal iets minder uitgesproken dan bij je vader, want je kreeg ook de genen van je moeder. Maar toch, je bent zo duidelijk en herkenbaar zijn dochter….

Ik heb er geen idee van en ik heb ook nooit naar de antwoorden op deze vragen gezocht. Enkel omdat ik nog nooit eerder mezelf deze vragen heb gesteld. Niet stilletjes, niet hardop, zelfs niet in mijn gedachten, waarin ik toch alle vrijheid van denken heb. Want nog maar denken of vermoeden dat ik ook maar iets belangrijker of meer van betekenis voor mijn vader zou geweest zijn dan mijn jongere zussen, zou onmiddellijk en verwoestend afbreuk doen aan de man, die mijn vader is geweest. Denken of vermoeden dat ik, als zijn eerstgeborene, iets meer biezonder voor hem zou geweest zijn dan mijn zusjes, zou het toppunt van hoogmoed en eigenwaan zijn.

Papa is heel mijn leven papa gebleven en in dat vierletterwoord, zit alles wat hij voor mij was, is, en altijd zal blijven. Een heel liefdevolle, warme kerel, voor wie zijn gezin, gevormd door de vrouw van zijn leven en vier dochters, het hoogste en kostbaarste was wat hij had. Een man met waarden, normen en principes. Hij was de tweede jongste in een gezin van vijf broers, vroeger als kleine jongen een vlegel, maar eens volwassen en verantwoordelijk, eens een man, kon hij met weinig woorden, heel veel zeggen. Des te groter waren zijn daden. De woorden altijd en nooit bestonden enkel in zijn gevoel, vanuit zijn waarden. Toch waren het voor hem de meest zinloze woorden uit het woordenboek. Altijd kan anders worden zei hij, en nooit mag niet bestaan.

Papa had enkele, typisch op hem geijkte uitdrukkingen, waar ik hem nu nog steeds, elf jaar na zijn dood, gelijk in moet geven. …zoals « de gemakkelijkste weg is een doodlopende straat «! waarmee hij ons alleen maar wilde duidelijk maken dat je de moeilijke weg mag vermijden als het enigzins kan, maar ligt hij nu eenmaal duidelijk voor je, vecht dan, en zie het als een kans om als mens te groeien. Op het einde van die moeilijke weg, zal veel voldoening en vrede met jezelf op je wachten. Maar kies je er toch voor om in een bepaalde situatie in je leven, langs de makkelijke weg te gaan en loop je dan onvermijdelijk vast, wees dan volwassen genoeg om de verantwoordelijkheid voor de gevolgen van je keuze, bij jezelf te leggen en bij niets of niemand anders. Want alles is altijd te herleiden tot jezelf, was zijn mening. Daarom, zijn er geen verkeerde keuzes, en moet je alleen met de gevolgen van je keuzes kunnen leven.

Of dat andere zinnetje, « niets is zo erg als het lijkt «ook zo typisch mijn vader, dat me soms, als ik het lastig had met iets of iemand, en wanneer ik dan bij mijn vader om advies of troost ging vragen, wel eens mateloos kon frustreren…. « niets is zo erg als het lijkt «. Kort en bondig. Als kind ben je niet altijd gediend met zo’n antwoord, al troostte papa ons maar al te graag als dat nodig was, en gaf hij alle goede raad die hij maar kon geven, toch werkt dat zinnetje, nog keer op keer. Want als de lastige en pijnlijke momenten weer keren in je leven, wat ze op het gepaste moment ook altijd weer doen, vergeet je meestal snel hoe moeilijk, pijnlijk, zwaar of lastig het is geweest. Leer van je fouten, dan hebben ze tot iets gediend zei hij dan, en ga verder.

Mijn vader was een man, die heel snel en makkelijk mensen kon amuseren en doen lachen. Een ganse one-man-show kon hij opvoeren, zonder dat het ook maar een moment ging vervelen. Zijn lach, heel hartelijk en aanstekelijk. Misschien taxeer ik daardoor mensen heel makkelijk op lach. Hij was eerlijk, en gul en kon geen onrecht verdragen. Hij was een eenvoudige metser, een stielman, die met zijn handen de mooiste bouwwerken kon oprichten. Bij elk huis dat hij in zijn leven heeft gebouwd, hield hij in het achterhoofd, dat er een gezin in moest gaan wonen. Daarom creëerde hij, veel meer dan dat hij aan het metsen was. Je kan een klein dorp vullen met alle huizen en appartementen die hij in al zijn jaren heeft gebouwd.

Veel lof over de vader die ik heb gehad, maar zo terecht.

En dan, veel te vroeg, ergens tussen zijn 53e en 54e verjaardag, sterft hij heel plots en onverwachts. Zijn grote, en liefdevolle hart, besloot er mee op te houden…. Zonder afscheid, zonder nog een knipoog, waarmee hij ons steeds zo kon vertellen hoeveel hij van ons hield…zonder nog iets, ….valt hij levensloos neer, vlak voor de grote vijver in zijn tuin vol koikarpers en steuren, en die hij met z’n blote handen had uitgegraven….

Of kwam hij toch afscheid nemen? En bij mij dan nog wel? Zijn eerstgeborene, « m’n oudste « zoals papa me vaak liefkozend noemde. Was het echt papa, in iets wat ik voor alle gemak en zonder gedoe, een droom noem, een droom waarin ik doorheen een donkere ruimte lijk te kijken, en een gestalte die ik in iets wat ik met een deuropening vergelijk zie staan, met achter die gestalte een fel wit licht, die aan mij vraagt, « mag ik gaan? ik moet gaan …

Ja, het was slechts een droom, op dat moment toch, want ik schrok wakker, zag op de wekker dat het pas half acht was, nog te vroeg om op te staan na het personeelsfeestje van de avond daarvoor, en soesde weer weg. Die gestalte, die ik niet herkend had, maar duidelijk een persoonsgestalte had, met zijn vraag, « ik moet gaan mag ik gaan «? was verdwenen en had geen slecht gevoel bij me achter gelaten, zelfs geen nieuwsgierigheid. Ook de donkere ruimte waarin ik niks of niemand anders kon ontwaren of bespeuren, was verdwenen. Weg was ook dat felle witte licht achter die gestalte. Het was zaterdagmorgen, terecht dat ik nog een beetje langer wilde slapen. En dat slapen lukt onmiddellijk… Teveel goede wijn en die zware maaltijd zullen hun ding wel gedaan hebben dacht ik toen, hoe anders zie ik het nu …

Maar dan is hij er weer, die droom, die ik nu geen droom meer noem, maar papa’s afscheid aan mij…. Opnieuw is er die donkere ruimte waar ik doorheen kijk en die gestalte die ik in een deuropening zie staan. Opnieuw is er achter die gestalte, dat felle witte licht. Opnieuw is er die vraag

« Mag ik gaan? ik moet gaan « waarop ik antwoord « als je dan moet gaan, moet je gaan … «

Ook dat leerde papa ons, als iemand perse vindt dat hij iets moet, laat hem dat iets dan doen, want er is een goede reden waarvoor of waarom… niets gebeurt nu eenmaal zonder een goede reden, want anders gebeurde het niet…..

Op dat moment gaat de telefoon aan mijn bed, die ik sinds die zaterdagochtend daar niet meer wil…De tijd werd ondertussen een half uurtje later, 8 uur om precies te zijn. Mijn jongste zus, die me belt, helemaal overstuur, om me te zeggen dat ik zo snel mogelijk moet komen, want mama heeft papa, net dood gevonden,

…. Zijn gezicht voelde nog warm, toen ik hem tot afscheid, ….een kus op zijn voorhoofd heb gegeven…….

Opgetekend en bewerkt doorCarina Van Steenbergen

Bekijk ook

Uittredingen: Mijn persoonlijke ervaring

Uittredingen: Mijn persoonlijke ervaring

Vroeger was ik veel bezig met uittredingen. Eerst per ongeluk later bewust. Mijn manier was om op mijn rug op bed te gaan liggen. Mijn ogen dicht. En dan komt het moeilijkste: Nergens aandenken, je hoofd volledig leeg maken. Op het moment dat je eraan denkt dat je nergens aan mag denken, ben je al aan het denken.