Symbolic Gids Uw bron van informatie op uw persoonlijke ontdekkingsreis
Vroeger was ik veel bezig met uittredingen. Eerst per ongeluk later bewust. Mijn manier was om op mijn rug op bed te gaan liggen. Mijn ogen dicht. En dan komt het moeilijkste: Nergens aandenken, je hoofd volledig leeg maken. Op het moment dat je eraan denkt dat je nergens aan mag denken, ben je al aan het denken. Mensen die die kunst beheersen zullen weten wat ik bedoel. Op het moment dat mijn hoofd leeg is, begin ik mij een zee voor te stellen. Het geluid en het beeld van het water dat op het strand stroomt ontspant mij enorm. Mijn ademhaling pas ik aan aan het ritme van dat water dat op het strand en weer terug naar zee stroomt. Wanneer het water het strand opstroomt, adem ik in. En wanneer het water weer terug naar zee stroomt, adem ik uit.
Als je eenmaal het ritme te pakken hebt en steeds meer ontspannen wordt, visualiseer ik de plaats waar ik zijn wil. Toen ik in de militaire dienst zat nam ik mijn moeder thuis in gedachte.
Op een gegeven moment voel ik dat ik begin te “wiegen”. Ik stimuleer dat wiegen door denkbeeldig met mijn hielen om de beurt naar onder te drukken. Lins….rechts….links…..rechts……enzovoorts. Op een gegeven moment merk je gewoon dat je los komt en kan je overal heen waar je maar wilt. Eerst het gevoel dat je vliegt en opeens ben je dan op de plaats die je voor ogen had. Omdat je je gevoel van tijd volledig kwijt bent heb je geen idee hoelang het allemaal duurt. Omdat mijn timing niet altijd even lekker loopt begin ik soms alweer uit trance te raken terwijl mijn ziel nog niet terug in mijn lichaam is. Ik merk dat omdat ik dan mijn ogen nog niet open kan krijgen en mij er heel bewust van ben dat ik niets kan bewegen. Ik probeer dan met alle macht recht op te gaan zitten. En op het moment dat de ziel terug is, schiet ik dan ook als een idioot rechtop. Alsof ik eerst vastgehouden werd en plotseling los gelaten word. Door die inspanning kom ik dan ook meestal bij met een hart dat in mijn keel klopt. Ook ben ik buiten adem alsof ik een marathon heb gelopen.
Het vreemde is dat ik de tijd tussen het wiegen en het bijkomen volledig kwijt ben. De bevestiging van het feit dat ik daadwerkelijk uitgetreden was kwam de vrijdag daarop, toen ik thuis kwam en mijn moeder vroeg of ze iets vreemds meegemaakt had, deze week. Of jullie het geloven of niet, ik heb mijn moeder niets van de poging tot uittreden verteld. Ik heb haar alleen gevraagd of ze die week iets vreemds had meegemaakt.
Mijn moeder vertelde dat ze me op die bepaalde dag en op datzelfde tijdstip dat ik uitgetreden was mij voor haar in de kamer zag liggen. Volgens mijn moeder lag ik op mijn rug en zag ze alleen de bovenkant van mijn hoofd en de schouderpartijen. Dus alsof ik op ooghoogte van mijn moeder voor haar lag. Omdat haar omschrijving excact overeen kwam met mijn ervaring is dit voor mij het ultieme bewijs dat het echt mogelijk is om zonder lichaam te reizen. Dus om uit te treden.
Voor mij is dit onomstotelijk bewezen. Voor anderen, zoals jullie is het een kwestie van geloven. Het enige dat mij altijd steekt, is dat als mensen mij niet geloven ze mij eigenlijk gewoon voor leugenaar uitmaken. Maar goed, zo is dat nu eenmaal.
Ik hoop dat jullie iets aan mijn ervaring hebben. Mijn inziens is het volledig veilig, zolang de zilveren draad tussen ziel en lichaam maar intact blijft.
Dit is een beschrijving van hoe het bij mij gaat. Wellicht gaat het bij anderen heel anders. Ik hoop in ieder geval dat iemand, wie dan ook, hier iets aan heeft.
Je kan mij altijd contacteren via “contacteer mij”
