Bewustwording in het dagelijks bestaan

We zijn allemaal mensen, ongeacht ras, huidskleur, opleiding,intelligentie en al die zaken die aan ons ‘vastkleven’ of gaan ’vastkleven’, nadat we door de geboortetunnel heengaan. De tunnel – ook wel baarmoeder genoemd- brengt ons naar het licht en daar eenmaal uit, begint onze reis in dit leven.
Hier op aarde, hebben we één ding vanaf ons geboorte gemeen: we zijn allemaal mensen.
Voor de duidelijkheid: daarnaast zijn er natuurlijk ook bomen, planten, dieren, dingen en al die andere dingen om ons heen.

De overeenkomst als mens- zijn is iets, waar al snel na de geboorte een onderscheid in wordt gemaakt, en het onderscheid wordt naarmate je ouder wordt, alleen maar versterkt. Onderscheid op basis van geslacht (jongetje/meisje), huidskleur, haarkleur, gewicht, lengte, grootte, andere uiterlijke kenmerken: noem ze maar op. En dat is prima, zo wordt bepaald wie jij als individu bent en dat is belangrijk om je eigen persoonlijkheid te ontwikkelen. Dat is je uitgangspunt. Daarna volgen er nog zoveel meer eigenschappen en kenmerken, op basis van je eigen ik-je en je vorming door je opvoeding en omgeving en allerhande omgevingsfactoren. Als die kring mensen om je heen die verantwoordelijk is voor jouw voeding en opvoeding, goed is afgestemd op wie jij bent en wat je nodig hebt, dan zou het nog wel eens zo kunnen zijn dat je ondanks en dankzij je eigen, unieke eigenschappen toch een stevige basis behoudt in wie je werkelijk bent. De praktijk wijst echter vaker uit dat het niet zo is.

Mens- eigen gaan ouders hun kind vaak vormen aan de hand van hun eigen referentiekaders, patronen, tradities en normen waarden. Zo wordt ieder kind het product van de opvoeding en maatschappij en wellicht genetische invloeden. Dan word het al wat ingewikkelder, want wie ben jij dan eigenlijk? Maar oké, je bent nog steeds een mens. Maar gaandeweg worden de verschillen duidelijker; waartoe jij ‘behoort’, in welk vakje of kader je wordt geplaatst. Dat zorgt voor de vorming van je persoonlijkheid. Helder en duidelijk: je bent niet zo zus, maar je bent zo. Je weet niet beter.

Het proces van vorming van je persoonlijkheid kan worden verstoord door bijvoorbeeld lastige omstandigheden om in op te groeien. Ook ouders hebben hun eigen processen en beseffen vaak niet aan welke invloeden ze hun nakomelingen blootstellen, of ze weten het wel maar hebben voor hun gevoel geen keus. Soms wordt het proces van vorming van je persoonlijkheid door andere omstandigheden verstoord, vooral in de psychiatrie en de medische wetenschap zijn ze er een ster in daar dan weer een ander etiketje op te plakken. Als het maar ergens in past, dan blijft het overzichtelijk en kan het worden ‘opgelost’. Daarmee word in principe geïmpliceerd dat je afwijkingen hebt of niet ‘normaal’ bent. Met zo’n etiket wordt het nog lastiger om te weten wie je bent en jezelf te accepteren.

Het gros van de spirituele stromingen vertelt ons dat het goed is om jezelf te zijn en te blijven. Dat jij je levensweg kunt vinden door dichtbij jezelf te blijven en je eigen binnenwereld jouw leidraad te laten zijn. Maar wat te doen met de buitenwereld? Helemaal uitsluiten kan niet, want ook daar ben jij een onderdeel van. Ergens onderweg lopen veel mensen vast, en gaan op zoek.

Ik ken geen enkel mens die zichzelf heeft gevonden zonder zichzelf eerst te zijn kwijtgeraakt.

Kijk ik naar mijn eigen leven, dan zie ik vooral dat zich eerst een proces van ontwikkeling van mijzelf als individu heeft voltrokken.” Hé, ik ben het jongste kind uit een groot gezin en draag dezelfde achternaam als mijn broers en zussen, maar ik ben ook gewoon ik en niet hetzelfde als zij. Waarom word ik dan over één kam geschoren?” Er volgde een worsteling om mezelf te onderscheiden. Voor zover dat als zodanig door mijn ouders werd onderkend, want doorgaans was er teveel hectiek, drukte en chaos om dat kleine, stampvoetend meisje dat als individu wilde worden gezien en erkend, de nodige aandacht en erkenning te geven. Jeugd kan zo bepalend zijn voor je kern.

Als ik met gullivers laarzen door mijn leven wandel, dan zie ik dat ik later vooral met het rationeel deel van mezelf antwoorden heb gezocht: pragmatisch, oplossingsgericht, doelgericht. Ik wilde mijn leven begrijpen en qua antwoorden kwam ik terecht bij boeken van Wayne Dyer en de NLP technieken. Toen dat pad me niet langer meer trok, en ik daar toch vele wijsheden had opgedaan, volgde een scala van ander soort boeken en hulpmiddelen. Van kerk en religie tot parabeurzen, astrologie, numerologie, sjamanisme, boeddhisme, tarotkaarten en meditatie: het was een bewogen zoektocht maar oh zo verhelderend. Steeds weer kwam ik tot een verdere stukje van mezelf. Zelfs de traditionele wetenschap zoals de psychologie, was onderdeel van mijn leerschool. Met elk stukje dat ik van mezelf leerde kennen en waarmee ik ook vaak een stukje achterliet wat mij niet meer diende, liepen de gebeurtenissen in mijn leven synchroon: soms maakte ik heel bewuste keuzes zoals het scheiden van mijn toenmalige echtgenoot. Soms werd er iets op mijn bordje neergelegd, waarvan ik niet het gevoel had dat het nou zo zeer mijn bewuste keuze was….Hoe kan ik als mens nu kiezen voor zes miskramen??

Ook dat heb ik moeten leren en accepteren: ik meende echt dat als ik de juiste bewuste keuzes in mijn leven maakte, dat mijn leven er dan uit zou zien als een wereld waarin al mijn dromen werkelijkheid werden. Buzzz…wrong answer….
Nee, als je juist bewust keuzes maakt, en –bij wijze van spreken- jezelf opnieuw uitvindt, dan verandert de wereld om je heen en dan verandert je leven. Dan verandert ook wat je daadwerkelijk nodig hebt. Dan worden eerdere dromen illusies en creëer je een andere realiteit vanuit je ziel.
Door het wandelen over je levenspad en andere wegen in te slaan, neemt je ziel het over van je persoonlijkheid. En dat is de big change….Je persoonlijkheid snapt er niets van en denkt dat je toch de verkeerde keuzes hebt gemaakt, en dat je misschien toch weer terug moet naar hoe het was…Buzzz….wrong answer again…..En bovendien, als je eenmaal op weg bent, dan kun je niet eens meer terug: het is een enkeltje richting je ziel. Het is een terugkeer naar het licht.

Ons overeenkomst is dat we mens zijn, ons verschil is dat we allemaal een ander pad hebben.
Het maakt niet uit welke menselijke verschillen we hebben of in welk hokje we zijn verdwaald.
Als we eenmaal het levenslabyrint in durven te lopen, als we de wegen kiezen zonder te weten of het naar de uitgang leidt maar ons laten leiden door een niet nader te omschrijven ‘iets’, dan leren we onderweg. Dan maken we andere keuzes, dan is er geen goed of fout, beter of slechter, dan is er gewoon alleen het pad en uiteindelijk de uitgang. En met elke traan die we laten, met elke zucht die we slaken, laten we een stukje ballast achter zodat het wandelen lichter wordt, zodat we makkelijker weten dat het goed is. We leren aan en we leren af, maar we leren.

We zijn ook mens, laten we ons daarin herkennen. In die eenheid.

Ontmoet je graag,

Catharina van Hien

---