Symbolic Gids Uw bron van informatie op uw persoonlijke ontdekkingsreis
We worden overspoeld met mooie en ook wel inspirerende verhalen van mensen, die het licht en de verlichting hebben gevonden. En dan bedoel ik niet de spaarlampen uit de winkel. Een boek als “Eten, bidden en beminnen”van Elizabeth Gilbert, in het Engels “Eat, Love, Pray” is een super bestseller geworden, en zelfs verfilmd met in de hoofdrol Julia Roberts onder regie van onder andere Brad Pitt. Een verhaling van de zoektocht van een vrouw die alles ogenschijnlijk heeft: een mooie man, een prachtige carrière, een fijn huis, een fijne vriendenkring. Maar zelfs zij, die de zgn. “American Dream” leeft, is doodongelukkig met het leven dat ze leidt, vooral op het moment dat haar echtgenoot hun leven wil verrijken met een kind. Ze wil helemaal geen kind.
Het mooie en wellicht ook meest aansprekende van het boek, is dat het waargebeurd is. Deze vrouw is echt, ze leeft, het is allesbehalve fictief. Miljoenen mensen, waarschijnlijk vooral vrouwen, zijn naar de winkel getogen om dit boek te kopen en te lezen. Dat zegt toch iets?
Net zoals destijds de Celestijnse Belofte de wereld haar ogen opende, opende dit boek ook vele mensen de ogen. Weliswaar op een iets andere manier, maar toch. De herkenbaarheid van een redelijk gewone vrouw die het scenario van huisje-boompje-beestje in haar leven had ingevuld en ingekleurd, spreekt aan. En wederom, zoals generaties eerder die het leven van hun ouders kopieerden door een gezin te stichten en huisvrouw te spelen, vertegenwoordigt zij een generatie als zelfstandige, intelligente vrouw die alle kansen heeft en neemt die het leven haar biedt, maar toch: in deze tijd, in de tijdgeest van de moderne wereld lijkt ze toch te zijn ‘verdoemd’ om uiteindelijk deel uit te maken van de wereld van het gezin als hoeksteen van de samenleving. En dan wordt ze wakker. Ze realiseert zich dat het leven dat ze leidt, vooral een onbewuste keuze is, dat ze het doet omdat ze niet beter weet, omdat ze niet echt heeft nagedacht over wie ze was en wat ze werkelijk in het leven wilde. Omdat ze hoogstwaarschijnlijk te druk had met het leven invullen met plannen maken en druk bezig zijn, en in dat traject vergat te leven zonder de automatische piloot aan. Zijn we daar allemaal niet eens geweest? Of zitten niet zoveel mensen nog op datzelfde traject? Deze vrouw gaat op zoek naar zichzelf en reist daarvoor de halve wereld af, ook zij zal achteraf vast hebben geconcludeerd dat het antwoord altijd al heel dichtbij was, namelijk in haarzelf.
Dichter bij huis, in Nederland, pleegde een bekende Nederlander zelfmoord en liet de wereld ontredderd en geschokt achter. Ook hij had het allemaal: een mooie kop, een glanzende carrière, een mooi huis met dito vrouw en gezin. Hoeveel mensen hadden wel niet in zijn schoenen willen staan? Hoeveel onbegrip zal er zijn geweest voor de keuze die hij maakte om het doek te laten vallen op het levenstoneel? Zijn zoektocht gaf hij op, het leven werd te zwaar. Zijn we daar allemaal niet eens geweest? Of zitten niet zoveel mensen op datzelfde traject? Het is alleen minder herkenbaar en de keuzes die men maakt zijn minder drastisch en dramatisch. We leven gewoon door en vullen de onrust en innerlijke leegte op met drukte, bezigheden, doelen stellen, plannen maken, agenda’s vullen. En om elk onrustig gevoel te omzeilen drinken we, slikken we medicijnen, doden we onze onrustige geest met alles waar we het maar mee kunnen verdoven.
Kennen we het niet allemaal als we heel eerlijk zijn?
Op dit moment in mijn leven sta ik op een stabiel vlak en is het aan mij om nieuwe keuzes te maken, en die zullen er komen, dat is een ding dat zeker is. Ik heb de deur open gezet en vraag om een richting. Want dat is waar we allemaal om vragen. Ik kan me inleven en invoelen in het boek van Elizabeth Gilbert, net zoals ik me kan inleven en invoelen in de keuze tot zelfmoord van die bekende Nederlander. Welke richting ga je op als het leven op een dood spoor lijkt te staan? Als leven pijn doet en je ongelukkig maakt? Die fasen heb ik ook gehad. Wat heb je nodig om je leven weer zin te geven? Wat laat je los en wat neem je mee? Het is een heel proces dat af en toe heel zwaar kan zijn.
Mijn leven was geen rose garden, maar zelfs achteraf zie ik de logica en de lijn in mijn persoonlijke groei en ontwikkeling. Elke nare ervaring in mijn leven was een goede ervaring, net zoals de mooie ervaringen goede ervaringen waren. Ik was al bewust voordat ik me er eigenlijk van bewust was wat het woord bewust inhield. Ik zie het als een zegen op mijn weg.
Ik noem het vaak dat het op het puntje van mijn tong ligt: ik proef het bijna maar kan de smaak niet herkennen. Het is als een melodie dat je ergens in je achterhoofd hebt zitten, maar je kan er niet op komen hoe de woorden gaan of wie het zingt. Het is als een vage herinnering die je hebt, maar je weet niet meer wanneer het was, of waar, of met wie of waarom. Dat is hoe ik het omschrijf: het punt waar ik nu sta. Je kunt het niet eens een kruispunt noemen, want dan heb je alleen de keuze om een weg in te slaan, maar dan sta je al op dat kruispunt. Daar sta ik niet, nog niet. Ik weet alleen dat ik op de juiste weg zit, maar mijn bestemming is onbekend en onzeker en kan nog in elke windrichting gaan. Zelfs mijn kompas slaat niet uit.
Ik sta niet stil, ik keer niet terug, ik ben in beweging maar weet niet waar de weg naartoe leidt en ik blijf lopen. Deze fase beschouw ik als een fase om de rust in mezelf te vinden en de juiste richting te vinden. Ook voor mij is dit nieuw, aangezien mijn leven altijd turbulentie had, hetzij zelf gekozen op bewust niveau, hetzij aangereikt als keuze op ogenschijnlijk onbewust niveau. Maar hoe zwaar ik er ook soms doorheen zat, ergens diep in mijn hart heb ik altijd geweten dat het goed was, dat het goed zou komen. De weg zal zich weer openbaren, zoals het altijd heeft gedaan.
Until then, I will stop and smell the roses and be aware of the beauty of life.
Liefs,
Catharina van Hien
