Wat ik werkelijk ben

Onecht zijn is ongelukkig zijn. Daarom is het voor mij van levensbelang dat ik geen afbreuk doe aan wat ik ben. Ik moet weer leren om getrouw te zijn aan mezelf en beseffen wanneer ik onecht ben. Op zichzelf is echt zijn niet moeilijk; ik ben het immers van nature. Ik heb me echter aangewend om mezelf constant te overstemmen met onrustige gedachten, gevoelens en gepraat. Dat doe ik uit angst voor mijn ware aard, want ik ben al vroeg gaan geloven dat liefde iets is wat geheel buiten mij bestaat en dat ik eigenlijk geen liefde waard ben. Daardoor durf ik mezelf niet meer recht en onbevangen in de ogen te kijken. Liefde lijkt nu iets schaars geworden waarvoor ik m’n uiterste best moet doen en ik kan niet meer vertrouwen op het meest natuurlijke in mij.

Om me bewust te worden van mijn echtheid en onechtheid is stil gewaar zijn nodig. In stil gewaar zijn geniet ik van kleine dingen die onbekommerd de vreugde van het leven zelf manifesteren. Het leven is eeuwig. De dood is slechts een misvatting, ingegeven door angst, waardoor het leven gezien wordt als een tijdelijk verschijnsel. In die macabere denkwijze begint mijn doodgaan al bij de geboorte. Stil gewaar zijn maakt vanzelf duidelijk wat echt is en wat niet. Geen enkele onrealistische gedachte kan een onbevangen blik doorstaan. Gedachten zijn helemaal niet nodig om volledig te leven. Gedachten zijn evenwel onmisbaar als ik de dood in stand wil houden. Zo denk ik mezelf telkens opnieuw een lichaam toe dat in een rauwe, materiële wereld een hopeloze strijd moet voeren om een tijdje te overleven. Waar zou het lichaam zijn zonder een geest die erin gelooft?

Het lichaam is niet wat ik ben. De fysieke wereld is niet de werkelijkheid. Als ik geen contact heb met de werkelijkheid, zijn zulke illusies heel overtuigend en angstaanjagend. Ik kan er helemaal in kopje onder gaan. Dat is heel menselijk. Maar hoe ik er ook in ondergedompeld lijk, op mijn werkelijkheid hebben ze niet de minste indruk gemaakt en daar ligt altijd weer mijn redding. Ik kan elk moment opnieuw kiezen wat ik geloven wil. Mijn waarnemingen en ervaringen zullen vanzelf weergeven wat ik geloof dat waar is. Zo heb ik uit vrije wil mijn wereld gemaakt en zo zal hij ook weer vergaan. Er is geen enkele reden voor ongerustheid, overigens, want ik kan alleen maar dat van de werkelijkheid ervaren wat ik zelf wil accepteren.

Illusies bieden geen houvast, omdat ze in werkelijkheid niets zijn. Daarom kunnen ze ook geen bedreiging vormen voor wat echt is. Oneindig veel illusies bij elkaar genomen zijn nog steeds helemaal niets. Wat verloren kan gaan, heeft nooit bestaan. De werkelijkheid is onveranderlijk. De dood is dan alleen nog maar een manier om alles wat onecht is los te laten, zoals onechtheid verdwijnt op elk moment dat ik ten volle leef.

De werkelijkheid is één en ongedeeld en dus totaal niet gebonden aan tijd en ruimte. Sommigen noemen het God of Al Dat Is. Het wezen van de onveranderlijke werkelijkheid is vrede, vrijheid, vreugde en liefde. Al het geschapene is niets anders dan een uitbreiding van die tijdloze en onstoffelijke werkelijkheid. De werkelijkheid is mijn echte houvast, mijn bestaansgrond en mijn levensbron. Door de eeuwigheid te blijven proeven in alles wat voorbijgaat, blijf ik in contact met de werkelijkheid en vrij van angst. En wat zou die smaak van eeuwigheid anders kunnen zijn dan de vrijheid, vreugde en liefde in mijn eigen hart — mijn innerlijke vrede? Liefdevolle gedachten zijn onvergankelijk en hun uitwerking op alles is het enige dat echt is in deze wereld.