We willen allemaal graag een beter mens worden – liefdevoller, bewuster, trouwer aan onszelf. Maar als we onszelf voor onze fouten straffen door ons schuldig te voelen, kunnen we vast komen te zitten in een cyclus van wanhoop en hopeloosheid die ons berooft van alle helderheid over onszelf en de situaties waarin we verzeild raken. Je bent volkomen oké zoals je bent, en het is volkomen natuurlijk af en toe de verkeerde weg te kiezen. Leer er gewoon van, ga over tot de orde van de dag en gebruik deze les om dezelfde fout niet opnieuw te maken.
Dit ogenblik!… Dit hiernu… vergeet je als je aan dingen gaat denken die je wilt bereiken. Als het prestatiegerichte denken bovenkomt, raak je het contact kwijt met het paradijs waarin je leeft. Dit is een bijzonder bevrijdende aanpak: je wordt er meteen door bevrijd! Zet zonde en heiligheid helemaal uit je hoofd; het zijn stupide begrippen. Samen hebben ze de mensheid alle vreugde ontnomen. De zondaar voelt zich schuldig en daarom is hij zijn levensvreugde kwijt. Hoe kun je van het leven genieten als je je voortdurend schuldig voelt? Als je voortdurend naar de kerk gaat om te biechten dat je van alles fout hebt gedaan? En fout op fout op fout… je hele leven lijkt een aaneenschakeling van zonde. Hoe kun je blij leven? Het wordt onmogelijk van het leven te genieten. Je wordt zwaar, beladen. De schuld drukt als een steen op je borst, je wordt erdoor verpletterd; ze verhindert je te dansen. Hoe kun je dansen? Hoe kan schuldgevoel dansen? Hoe kan schuldgevoel zingen? Hoe kan schuldgevoel liefhebben? Hoe kan schuldgevoel leven? Dus degene die denkt dat hij iets fout doet is schuldig, beladen, dood voor hij sterft; hij ligt al in zijn graf.