Home => Lichaam & Geest => Parapsychologie => Ontwakend bewustzijn => Veilig gamen: een illusie?

Veilig gamen: een illusie?


Bram wil alleen maar gamen na school. Zijn hele klas doet het, althans de jongens… Na schooltijd loggen ze en masse in en zijn ze voor een paar uur in een virtuele wereld. Vechten, oorlogje spelen… bezorgde moeders proberen van alles. ‘Nee mam, het is niet echt! Dat weet ik heus wel.’ Vaders: neem je verantwoording!

Massively Multiplayer Onlinegames, zo heten ze.

World of warcraft. Habbo Hotel. Runescape. Spelletjes die je samen speelt via internet en heel aantrekkelijk zijn vanwege de community erachter, een afspiegeling van de werkelijke samenleving. Je bent deel van een groep, precies waar je zo’n behoefte aan hebt als je in de puberteit bent. Deze afgelopen weken kwam ik maar liefst vier jonge pubers tegen die dagelijks onlinegames spelen en niet van plan zijn om te stoppen. Alle jongens uit hun klas doen het namelijk. Ze spelen tegen elkaar en het gaat om het winnen en het kunnen pronken met de levels die je haalt. ‘Kom op zeg! Dan kan ik er toch niet uit stappen?’

Bram hangt in de stoel tegenover mij en doet geen enkele moeite om de indruk te wekken ook maar iets interessant te vinden. Hij is dagelijks woedend omdat zijn ouders hem verbieden constant te gamen.

Vooral gevoelige kinderen hebben een grotere kans op gameverslavingen

Bram’s gezicht spreekt boekdelen. Maar ik ken hem ook als een zachtaardige, zelfs extra gevoelige jongen. Opvallend is dat Bram steeds iets nieuws wil doen. Hij heeft constant nieuwe uitdagingen nodig. Zo zijn hij en zijn vader soms nog niet terug van het voetbalveld, of hij vraagt: ‘Gaan we nog iets doen?’ Hij heeft een enorme innerlijke onrust. Allemaal verklaarbaar vanwege de puberteit, maar misschien ook wel omdat hij te weinig tijd besteedt aan reflectie en lummelen, om zo zijn lichaam te helpen om weer klam te worden.

Internet is deel van onze samenleving. Jongeren houden van verbinding en transparantie, en internet zal uiteindelijk veranderen in een community die een afspiegeling zal zijn van hun wereld. Maar nu is de wereld nog niet zo veilig.

Jonge mensen hebben ook uitdagingen nodig, anders gaan ze niet aan de slag. Lezen is voor veel jongens geen optie meer. Je hebt immers een medium bij de hand dat veel leuker, sneller en uitdagender is. ‘Maar hoe ver laat je dat gaan?’ vraagt Bram’s vader. En moet hij het gamen een halt toeroepen? Het is met name Bram’s korte lontje dat hem er toe brengt hier eens aandacht aan te besteden.

Reflexmatige reacties worden versterkt

Met gamen, zeker als je een game speelt waarin winnen en overwinnen een rol spelen, activeer je vooral het deel van het brein dat reflexen reguleert. Het ligt in het centrum van het hoofd, vlakbij de oude hersenen. Het is maar goed dat ze er zijn, die oude hersenen. Komt er plotseling een vrachtwagen voorbij geraasd, dan kun je snel reageren; vanuit een reflex red je zo je vege lijf. Ons brein lijkt ook te reageren op wat we bij herhaling aanbieden. Onderzoekers zijn er nog niet helemaal uit, maar ik trek voorlopig mijn eigen conclusies. Het kunnen herkennen van een vriendelijk gezicht lukt pas na vijftien minuten als je intensief heb gespeeld in een game las ik laatst. Het maakt daarbij niet uit of het gaat om onschuldige spelletjes of wargames…

Eerlijk gezegd zou ik, als ik nu nog zelf kleine kinderen had, heel voorzichtig zijn met het aanbieden van dit soort vertier. Het maakt in mijn visie dat ze langzamer de verbinding tussen de voorste delen van hun brein opbouwen. Je brein is aanwezig als je geboren wordt, maar het neurale netwerk dat het kind later helpt makkelijk te lezen en te studeren, te reflecteren en keuzes te maken en beslissingen te nemen moet nog worden aangelegd. En zo langzamerhand is mijn overtuiging geworden dat Nurture,

– dat is wat wij kinderen aanbieden- hierin een grote rol speelt.

De uitdaging van Bram’s ouders is om een balans te vinden. Verbieden heeft weinig zin. Bram wil als puber natuurlijk niet buiten de groep vallen. Maar: verslaving is niet ondenkbaar! Zijn woedeaanvallen als hij niet mag spelen en zijn afwijzende houding, zijn een aanwijzing dat er iets moet gebeuren. Een helder eigen standpunt kan hier helpen, dus Bram’s ouders zullen zich meer verdiepen in de materie. Ze willen ook een en ander op school bespreken en willen tijdens een ouderavond met de andere ouders eens van gedachten te wisselen over deze vorm van vrijetijdsbesteding en de eventuele invloed op hun jongens.

En ze spreken met elkaar af consequent te zijn en Bram’s woede op de koop toe te nemen en het conflict niet uit de weg te gaan. Kinderen kunnen zichzelf niet begrenzen. Dat moeten de volwassenen om hen heen doen! Bram’s vader zal met zijn eigen gedrag ook iets kunnen meegeven. Dus zal hij niet meteen bij thuiskomst de televisie aanzetten, en zelf ook eens proberen op een alternatieve wijze de avond door te komen.

Veel moed en wijsheid!

Sylvia van Zoeren

Initiatiefnemer Stichting Wijze Moeders

www.wijzeouders.nl


Sylvia van Zoeren

Sylvia van Zoeren – Alkmaar (NL)(klik om meer te lezen)

Sylvia van Zoeren is auteur van De Energy Switch De Zintuigenboom, hypnotherapeute – ze volgde een opleiding Neuro Linguïstisch Programmeren en Hypnotherapie – en werkt met gevoelige kinderen en volwassenen. Zeven jaar geleden startte ze haar fulltime praktijk, omdat ze een nieuwe weg in wilde slaan wat werk betreft.

www.de-praktijk.org

www.energyswitch.nl

Bekijk ook

Ik

Ik, de anderen en de wereld.

Betekent het eind der tijden soms: het eind van onze ongebreidelde materiële creatiekracht? De mens ervaart sinds een paar decennia een kracht in zich die kan maken (en breken). We gaan meer en meer inzetten op de positieve kracht. De negatieve kracht hebben we door en door leren kennen, denk aan de tweede wereldoorlog. Een culminatie van kwade energiëen werd daar zichtbaar!