Symbolic Gids Uw bron van informatie op uw persoonlijke ontdekkingsreis
Don Alejandro hief eenvoudig zijn handen omhoog en zei: Oké, nu gaan we naar het hart van Maya land. Wat dat ook betekende. We begonnen te reizen, maar ik had geen idee waar naartoe. We hadden een grote moderne zilveren autobus die over de autosnelwegen suisde, onderweg de prachtige jungles van Guatemala doorkruisend. We wisten niet waar we naartoe gingen. We reden uren en uren naar deze onbekende locatie en uiteindelijk viel ik in slaap. Ik herinner me het ritme van de wielen op de weg en dacht dat ik begon te dromen. Het volgende dat ik nog weet is dat plots, zonder enige waarschuwing, Don Alejandro de bus beval om aan de kant van de weg te gaan. Ik ontwaakte en keek naar buiten. We konden eender waar zijn. Het was een landschap dat waar maar ook in Guatemala kon zijn. Grasvelden aan beide zijden, afgebakend met roestige prikkeldraad omheiningen. Heel alledaags, niets speciaal, geen tempels, niets.
We stapten allen uit de bus, willekeurig als een bende mieren, niet wetend wat te doen of waar te gaan. Uiteindelijk gingen Don Alejandro en de ouderen naar de andere kant van de weg waar er een opening in de afsluiting was. Het was een hek, een soort ruimte in het midden. Je zou het nooit opmerken in het voorbij rijden. We volgden de Maya’s op dat smalle graspaadje en hadden geen idee wat daar aanwezig was. We wandelden geruime tijd, circa 1,5 km en het werd meer rotsachtig. Het was duidelijk dat we een soort van lage bergstreek naderden. De bomen begonnen ons te omhullen, de begroeiing werd dichter.
Dan namen de ouderen een scherpe bocht naar links en betraden een ander omheind veld, waarna we snel in een jungle terechtkwamen. Een jungle waar duidelijk iemand voor zorgde. Het was gewoon te mooi. Stralend gekleurde vogels vlogen over ons heen. Stenen om op te stappen, precies wanneer je ze nodig had. Alles was vochtig groen en verzorgd. Het was meer als een hotel verzorgd dan dat de natuur dit zou doen. Maar hier was het dan in het midden van nergens. Verrassend genoeg, maar niet echt verrassend verscheen daar een prachtig houten gebouw, geplaatst in de vallei waar we naartoe gingen. Het was een gebouw dat lang geleden door de Maya’s gebouwd was om iets te beschermen waar wij toegang tot gingen krijgen. Het betrof grotten waar de Maya’s verbleven in deze wereld, lang voor Atlantis. Voor de inheemse Amerikanen wordt dit de Sipapuh genoemd, het heiligste van het heiligste voor hen.
Ik voelde dat ik vanbinnen heel stil werd. Mensen praatten met elkaar en beseften dat ze eten kregen, maar het intrigerende dat zich bevond aan de andere kant van dit openluchtrestaurant was bijna ondraaglijk. De ouderen lieten ons in dit prachtige gebouw plaatsnemen met de tropische jungle die ons langs alle kanten omhulde. Ze gaven een traditioneel Maya gerecht. We hadden een lange tocht voor de boeg, maar we wisten het niet. De ouderen wisten dat wel, maar ze zorgden gewoon voor ons.
Na de lunch bewogen we ons op één rij naar een gebied achter dit gebouw, die geleidelijk naar boven ging. En naarmate we de berg naderden die voor ons lag, werd ik zelfs nog stiller van binnen en begon in mezelf te zingen, terwijl ik dichter en dichter kwam bij iets dat ik niet begreep. En dan gebeurde het. Een kleine opening in de berg verscheen. Niet veel groter dan een opening waar 2 tot 3 mensen tegelijk konden doorgaan. Het duurde even maar uiteindelijk waren we allen in de berg in een lange, smalle tunnel. We bevonden ons nu volledig in Moeder Aarde.
Ergens in de tunnel verzamelde Don Alejandro ons en sprak tot ons, om wat uit te leggen over deze grot. Dit was een zeer heilige berg voor de Maya natie. Hij vertelde dat de grot 28 km verder doorliep, maar dat wij maar enkele kilometers zouden verder gaan. We moesten zeer voorzichtig zijn daar het zeer vochtig en glad zou zijn. Dat kon je nu al zien. We gingen nog iets verder en daar zagen we iets wat ik helemaal niet verwachtte. De dichtste tunnel eindigde in een T-vorm en voor ons was een andere opening die enorm was. Het was tweemaal zo groot als een voetbalveld en misschien 30 meter hoog. Een gedeelte van het plafond was al lang geleden ingestort en een straal licht scheen doorheen de duisternis en vulde deze enorme grot met dit engelenlicht, dat je liet stilstaan en je hart opende. Je kon er niets aan doen, het gebeurde instinctief.
Daarna daalden we af vanuit die smalle grot met behulp van een oude ladder en in die nieuwe grot draaiden we naar links. We hadden geen andere keuze. We volgden dit als een smalle beek van de ene grot naar de andere. We liepen voortdurend door dit heldere, zuivere water. Meestal moesten we onze zaklamp gebruiken om niet tegen verborgen rotsen te stoten of van de kliffen te vallen. Het was zeer donker en de meesten onder ons bleven praten om er zeker van te zijn dat iedereen er nog was. Wanneer je je zaklamp uitdeed was het volledig zwart en je kon geen hand voor je gezicht zien. Na een lange en gevaarlijke tocht doorheen Moeder Aarde kwamen we voorbij een andere plaats waar het plafond was neergestort en weer een zonnestraal toonde, die door het interieur van de grot priemde. Het was niet veel, maar het maakte het tenminste mogelijk dat we konden zien.
Don Alejandro liet ons halt houden en zei, dat een andere ceremonie op deze plaats moest plaatsvinden. Het was opnieuw een vuurceremonie, maar deze was totaal anders dan de andere twee aan het Atalan meer en in Tikal. Het vuur was in cirkels. Het was de mooiste van allemaal, omdat de muziek en de gezangen door de muren weerkaatst werden tot in onze spirits.
Er gebeurde iets in de ceremonie wat ons lot bepaalde, ik besefte het echter niet op dat moment. Al wat ik weet is dat toen de ceremonie eindigde, Don Alejandro verdwenen was. Het was een vrouw die ons vroeg om dieper de grot in te gaan en die ons verder leidde in die duisternis. Het scheen oneindig door te gaan. Dan, voor de derde maal, betraden we een grottensysteem waarvan ook een gedeelte van het plafond was omlaag gevallen. Het zonlicht onthulde een soort ronde plaats, zeer groot, maar voelde tegelijkertijd zeer gezellig aan. Wat ik daarmee bedoel is dat deze grot zeer grote rotsen in zich had en het daarom aanvoelde alsof je in een kleinere ruimte was. Het waren deze rotsen die mij en anderen een vreemd gevoel gaven.
Ik keek rond me naar Mona die naast me stond en ze scheen diep bezorgd te zijn om wat ze zag. Ze zei tegen me: Drunvalo, kijk naar die rotsen, ze zien eruit als dieren en vogels. Kijk naar hun licht. Ik keek aandachtig en het zag er precies uit alsof iemand een twee meter hoge iguana er had ingekerfd. Het leek net echt en was tot in de kleinste details afgewerkt. De rots daaronder had de vorm van een gorilla, terwijl de rots ernaast eruit zag als een jonge mannelijke aap. Op de muren stonden menselijke gezichten, Maya gezichten. Ze schenen uit de solide rotsmuren te komen. En overal, elke rots werd door iets tot leven gebracht. Het scheen zo uit de rots te komen. Het benam me de adem. Ik wist niet wat te zeggen tegen mijn vriendin, omdat het zo ongewoon was. Maar ik voelde wat zij voelde. Dit was niet normaal. Het was geen normale werkelijkheid op deze plaats. Er was een energie die de lucht doordrong die we inademden.
Dan bemerkte ik Don Alejandro die voorheen verdwenen was. Hij zat op een kleine richel, ongeveer 2,5 meter hoog tegen de rotswand. Mijn eerste gedachte was, hoe is hij daar geraakt? Dat scheen me onmogelijk te zijn en het was op dat moment dat heel de groep bewust werd dat Don Alejandro ons observeerde. We werden allen stil, wachtend tot Don Alejandro ons zou toespreken. In plaats daarvan riep hij Afino om naar hem toe te klimmen. Dat deed hij, maar op een manier dat zijn hoofd gelijk kwam met die richel waar Don Alejandro op zat. En Don Alejandro reikte vanuit die richel, die blijkbaar met water gevuld was en goot een handvol water over Afino’s hoofd. Hij deed dit driemaal. Ik had geen idee wat er gebeurde. Dan vroeg hij aan iemand van de wereldgroep om naar de richel te komen en hij voerde met hem dezelfde ceremonie uit. We keken toe, maar wisten niet wat er gebeurde. Dan vroeg hij aan ieder van ons om beurt naar hem te komen. Op dat moment, ik zal het nooit vergeten, wisten we gelijktijdig vanuit ons hart wat er gebeurde. Don Alejandro voerde een Maya waterceremonie uit bij ieder van ons. We werden op een bepaalde manier ingewijd en de energie van de ruimte ging diep in onze harten. Waar hij in ons op zoek was moet hij gevonden hebben. Ik begon te huilen, ik kon er niets aan doen.
Later, toen we terug in een kleine Guamatemalese stad waren om te eten, zaten Don Alejandro, zijn vrouw Elisabeth en Morfino samen aan tafel en nodigden me uit om bij hen te zitten. Don Alejandro keek in mijn ogen en zei letterlijk, we moeten nog twee andere groepen van over heel de wereld vragen om naar hier te komen, om deze ceremonie met ons te doen om de profetie te vervullen. Maar zij zouden nooit in de test kunnen slagen die Moeder Aarde hun voorlegde. Maar ik moet je zeggen, dat deze groep meer dan onze verwachtingen heeft ingelost. Jullie zijn de voorouders waarop we gewacht hebben. Ik wist niet wat hij bedoelde, maar hij begon te huilen en Morfino begon ook te huilen. En Elisabeth, in haar vrouwelijke kracht, keek naar me en zei, dank je, laat alsjeblieft de heilige groep weten dat zij degenen zijn waar wij op gewacht hebben en nu kan onze voorspelling vervuld worden. Dit was allemaal wat teveel voor mij en ik begon ook te huilen. Het leek wel een tafel vol baby’s.
Lees verder in deel 11
Bron: Galacticchannelings
