Symbolic Gids Uw bron van informatie op uw persoonlijke ontdekkingsreis
21 December 2012 is de dag van de jaarlijkse winter zonnewende op het noordelijk halfrond, de kortste dag van het jaar, en daarmee ook het begin van de dertien manen kalender van de Kelten, de Druïden kalender.
21 December 2012 is niet het einde van DE Maya kalender, en wel om de simpele reden dat de Maya´s maar liefst zeventien kalenders kennen, die overigens allemaal tegelijk lopen. Die bestrijken allemaal aparte tijdcycli met een eigen betekenis. Er is zelfs een kalendertelling die terugloopt tot miljarden jaren geleden (!).
21 December 2012 (Gregoriaanse kalender) is het einde van één van hun kalenders, te weten de ´lange telling´ kalender, onder antropologen en vele anderen bekend als de ´Long Count´ kalender.
Dat is een kalender waarin alle dagen worden geteld, verdeeld in dertien ´baktuns´, dertien periodes van elk 144.000 dagen, een getal dat bijbelgetrouwen kennen als het belangrijke getal uit de Apocalyps, de 144.000 uitverkorenen die het hemelse rijk zullen mogen binnentreden nadat de wereld ten onder is gegaan.
Betekent het einde van de lange telling kalender dan het einde van de wereld? Valt mee, het is voor de Maya´s op die dag 0.0.0.0.0 in de lange telling, er begint een gewoon een nieuwe cyclus. Wel een hele grote, want hij begon (tel maar 13 x 144.000 = 1.872.000 dagen terug) op 13 augustus 3114 v.C.
Precies in dat jaar smeedde koning Narmer (ook Menes genoemd) Boven en Beneden Egypte samen tot één rijk, het Egyptische Rijk, dat niet alleen samen met het Soemerische rijk de bakermat vormde van onze beschaving, maar ook het langst durende koninkrijk is in de menselijke historie. Het was onder meer daarom dat de Amerikaanse hoogleraar José Argüelles deze kalender identificeerde als een weerslag van onze geschiedenis: Het Pad der Technologie’. En dat zou rond 2012 eindigen, dwz: er zou dan een geheel nieuwe ´geschiedenis´ beginnen, een pad van meer innerlijke en gevoelsmatige (vrouwelijke) ‘technologie’.
Meer over de lange telling…
De Maya´s verdeelden de lange telling niet alleen in dertien stukken. De afzonderlijke gedeeltes werden vervolgens met een twintigtallig (´vigesemaal´) stelsel in kleinere stukken gedeeld, behalve de periode van 360 dagen, de ´tun´ (het ´vage´jaar), waarbij uiteindelijk een cyclus van twintig dagen en op het eind een dag, de kleinste eenheden vormen. Vandaar dat 20 december 2012 de duiding krijgt van 13.19.19.19.19. En 21 december dat jaar: 0.0.0.0.0.
De vorige keer met deze datum (het begin van deze kalander) was de laatste keer dat de planeet Venus op dezelfde plek stond aan de hemel, en wel net als nu conjunct met Alcyone, de centrale ster van de Plejaden.
Venus is de zuster van onze aarde in die zin dat zij zowat even groot is en, net als de maan, altijd met dezelfde zijde naar onze planeet is gericht.
De Plejaden staan vanuit de aarde iedere 52 jaar op dezelfde plek aan de hemel. En dat komt precies overeen met de cyclus waarin het zonnejaar van de aarde (365 dagen) exact synchroniseert met die van de Tzolkin, de heilige kalender van 260 dagen van de Maya´s (dertien tonen/fasen van de schepping, maal de twintig zonnezegels/gezichten van de schepping), de galactische kalender.
Deze cyclus van bijna 5.200 jaar is vervolgens een vijfde van een astronomische cyclus van 26.000 jaar, de zogenaamde precessie cyclus.
Want naast haar draaiing om de zon in een cyclus van ruim 365 dagen, maakt ons zonnestelsel en daarmee onze aarde een soort wiebelbeweging door ons deel van de melkweg langs de twaalf sterrenbeelden in een cyclus van bijna 26.000 jaar.
Op 21 December 2012 staat de noordas van deze wiebel het verst af van het hart van de melkweg. Dit centrum noemen de Maya´s Hunab k´u (zie afbeelding) wat zowel ´De Ene Brenger van Maat en Beweging´ betekent (de Ene Bron) als wel ‘het hart van de melkweg’.
Hierdoor ontstaat een soort reis langs de sterrenbeelden van het punt waarop jaarlijks de lente begint. En zo zijn we nu in een overgang van het Vissen- naar het Watermantijdperk. Dertienduizend jaar geleden was dat dus een overgang van Maagd naar Leeuw, de tegenoverliggende sterrenbeelden.
Ons zonnestelsel is een soort draaischijf van planeten die ronddraaien om hun locale ster, de zon. Deze draaischijf wordt de ecliptica van ons zonnestelsel genoemd. Onze melkweg is een draaikolk van honderden miljarden sterren (!) die lijkt op een grote vliegende schotel, of op een reusachtige orkaan met een uitstulping in het midden: een kolossaal zwart gat. Hij heeft ook een ecliptica, een draaivlak waarin hij om zijn as draait. De ecliptica van ons zonnestelsel en die van de melkweg staan bijna haaks op elkaar, hun draaivlakken kruisen elkaar voortdurend.
Ongeveer van 1984 – 2018 bevindt het kruispunt van de ecliptica van ons zonnestelsel en die van de melkweg zich in het hart van de melkweg (van ons uit gezien). Dit is dus nu bezig.
| Op 21 december 2012 gebeurt iets bijzonders dat slechts om de 26.000 jaar gebeurt: dan staat onze zon precies op het kruispunt van beide ecliptica´s in het hart van de melkweg en staat hij tevens conjunct met het hart van de melkweg (tijdens een winterzonnewende). Daarnaast staat de zon dan op één lijn met Sagittarius A*, een ster in sterrenbeeld Sagittarius (Schutter of Boogschutter). En deze ster is de krachtigste radiobron van onze melkweg. Tevens staat de noordas van de precessie wiebel het verst van onze ‘bron’: het hart van de melkweg, Hunab K’u. Daarna keert hij er weer naar terug. |
De Maya´s waren het eerste volk op aarde die werkten met het getal nul. Zij hebben de nul ´uitgevonden´. Niet vreemd als je snapt dat dit getal niet uit het meten van ruimte komt, maar van tijd. En dat is een andere dimensie, een dimensie die voor de Maya´s een obsessie is. Hun sjamanen beschouwen zich als de ´tijdbewaarders´ van onze planeet. Zij zien de geschiedenis, de laatste ruim vijfduizend jaar van onze planeet die ruim 4,5 miljard jaar bestaat, als ´het Pad der Technologie´, en zij noemen de laatste (dertiende) baktun (1618 – 2012) de ´Transformatie der Materie´.
Volgens de eeuwenoude voorspellingen zouden we in die periode zo materialistisch worden, dat we vanuit de chaos, pijn en vooral duisternis die dat zal geven weer het licht zullen zien en kunnen transformeren naar een hoger bewustzijn.
Kortom: we zijn nu zowel beland in de meest materialistische en tevens duistere periode van de geschiedenis waarin alle duisternis aan het licht komt, de waarheid komt boven tafel, het einde van de leugens. Apocalyps betekent immers: het oplichten van de sluiers.
Alles wat je aandacht geeft, groeit. Dus niet gevreesd: waaraan wilt u aandacht geven in deze tijd van crisis, dus herkansingen, deze tijd van revolutionaire keuzes?
Om met een oude tekst te spreken: ´Stel er breekt een oorlog uit, en niemand gaat er heen…´
Alles wat werd, is en wordt geschapen, komt voort uit de geestelijke wereld; alles is eerst een idee voordat het een fysieke werkelijkheid wordt.
Mensen zijn zowel schepsels als scheppers. Wat wilt u scheppen op deze prachtige planeet, onze Moeder Aarde?
Als je wilt diepzeeduiken heb je ballast nodig. Om hier als galactische ziel af te dalen, hadden we ballast nodig: karma en duistere krachten. We hebben nu de bodem bereikt en kunnen wederom terugkeren naar onze bron. En die bron, die alomtegenwoordig is, bevindt zich dus IN ons.
Leven, Liefde en Licht,
Peter Toonen
Peter Toonenis auteur van diverse boeken over de maya’s en is vooral actief met lezingen, workshops en trainingen in Nederland, België en andere landen, aan particulieren en het bedrijfsleven, over teambuilding, intuïtieve en persoonlijke ontwikkeling, aarde-healing en de werking van de kalenders van de natuurlijke tijd. Meer hierover op: www.natuurlijketijd.nl
